گاهی دلت می‌خواهد کسی از راه برسد..

از دور به خودم نگاه کردم و چقدر به خودم حق دادم که خسته و بی‌طاقت و غمگین باشم.

من چه خوب تا امروز ادامه داده‌بودم و چه خوب تا اینجای مسیر را دوام آورده‌بودم

و چه خوب حفظ ظاهر کرده‌بودم مقابل آدم‌ها.

و حالا حق داشتم؛

حتی اگر تمام مسیر را باز می‌گشتم با این امید که فقط به شانه‌‌‌‌های کسی تکیه کنم

و حس کنم که دیگر هیچ چیزِ جهان و آدم‌ها، به من مربوط نیست.

من خسته‌بودم از اینکه همیشه خودم حواسم به همه چیز بود و همیشه خودم باید خودم را نجات می‌دادم.

گاهی دلت می‌خواهد کسی از راه برسد و خستگی و تلاش‌های فراتر از تحمل تو را درک کند و تو را نجات بدهد.

کسی که نگوید روی پای خودت بایست!

نگوید تحت هر شرایطی ادامه بده!

بگوید من حواسم به همه چیز هست،

تو خسته‌ای، نگران هیچ چیز نباش و آرام بخواب.

نرگس_صرافیان_طوفان‌